Zwycięstwo trzydzieste siódme.

37.

Ten świat jest jakiś nienormalny dziś..
To miejsce, ten kraj, ten kryzys..
..A w tym wszystkim ja i Ty...

-Widzą panowie.. Skoro znaliście się na tyle dobrze, nie będę tego ukrywać... Mogę jednak liczyć, że ta informacja nie zostanie przekazana dalej?

-Oczywiście. - zapewniacie razem z Kamilem.

-Natan.. On.. - kobieta rozkleja się.

-Coś się z nim stało? - pyta cicho Kwasowski.

-On jest w więzieniu.

Zamurowało Cię. Z resztą nie tylko Ciebie. Kamila też.

-Ale.. Jak to w więzieniu..?

-Jest mi ciężko cokolwiek o tym mówić..

-Błagam panią.. To jest bardzo ważna sprawa.

-W październiku zgwałcił pewną dziewczynę i znęcał się nad nią. - mimo że mówiła o własnym synu, nie wyrażała emocji. Może uroniła kilka łez, ale na tym się skończyło.

-Bardzo nam przykro. - powiedział bielszczanin. Ty nie dałeś rady.

-Spokojnie..

-Moglibyśmy wiedzieć u jakim więzieniu przebywa? Chcielibyśmy go odwiedzić, wyjaśnić parę spraw..

-W Łodzi.

Jesteś zszokowany. Zdruzgotany. Po piętnastu minutach wychodzicie z domu pani Zofii i wsiadacie do samochodu. Zajmujesz miejsce za kierownicą, ale obawiasz się.

-Możesz ty prowadzić? - pytasz przyjaciela.

-Jasne.

-Czyli było tego więcej...

-Najwidoczniej. Kurwa, co za skurwysyn.

-Muszę do niego pojechać. - stwierdzasz.

-Raczej nie teraz. Musisz widzenie załatwić.

-Spoko. Załatwi się. Dobra, jedźmy do domu.

-Powiesz Justynie?

-Nie wiem. Nie chcę jej martwić. Szczególnie teraz. Boję się o nią.
-Nie mów jej.. Nie mów dopóki to wszystko się nie wyjaśni..


Wracacie do Bełchatowa. Całą drogę milczysz, bo nie możesz uwierzyć w to, czego się się dowiedziałeś. Zaskoczyła Cię reakcja pani Zofii. Mówiła przecież o własnym synu, a była taka spokojna... Nie pojmujesz tego. Ty byś tak nie mógł.
W tym momencie uświadamiasz sobie, że musisz jeszcze bardziej dbać o Justynę i Julka. 

Zmęczenie całym dniem bierze górę i w połowie drogi zasypiasz , jednak powrót mija bardzo szybko i już przed dwudziestą pojawiasz się w domu. Zmuszasz Kamila, żeby został na noc, bo nie będzie wracał po nocy do Bielska. Wchodzicie do mieszkania i już od progu Justyna zalewa Cię milionem pytań.
-Jezu, Wojtek, gdzie ty się cały dzień podziewałeś!? Dlaczego nie odbierasz telefonu?!
Spoglądasz na komórkę. Fakt. Trzydzieści cztery nieodebrane połączenia od Justyny, siedem od Kłosa i jedenaście od Wrony.
-Przepraszam. Mieliśmy dziś ciężki dzień. - całujesz żonę w usta i gładzisz dosyć duży już brzuszek.
Po chwili udajesz się do salonu i wyciągasz z barku dwa kieliszki i butelkę zero siedem.
-No co tak stoisz? - zwracasz się do Kwasowskiego, który w dalszym ciągu stoi w przejściu.
-Wojtek, nie wiem czy to dobry pomysł..
-Ale ja wiem. - mówisz nalewając ciesz do szkła.
-Zapomnij. Nie w tym stanie. - Kamil odbiera Ci z rąk butelkę, której zawartość wylewa do zlewu i to samo czyni z kieliszkami.
-Powaliło cię?!
-Może mi to ktoś do jasnej cholery wyjaśnić?! - krzyczy Justyna.
-Kochanie, spokojnie. Nie denerwuj się. - uspokajasz dziewczynę, przytulając ją do siebie.
-W tej chwili czekam na wyjaśnienia.
Patrzysz na przyjaciela i mimiką twarzy zadajesz pytanie powiedzieć? Siatkarz delikatnie kiwa głową i udaje się do łazienki.
-Byłem u pani Zofii. - zaczynasz siadając na kanapie i sadzając sobie Justynę na kolanach.
-Jakiej znowu pani Zofii?!
-Matki Natana.
-Jezusmaria, Wojtek, po co?! Wszystko się skończyło! Musisz znowu zaczynać?!
-On jest w więzieniu.
Dziewczyna zamiera.
-Jak to.. Jak to w więzieniu?
-Zgwałcił pewną dziewczynę i znęcał się nad nią. - odpowiadasz spokojnie.
-Jezu...
-Chodź spać. Musisz odpocząć. Z resztą, ja też.
Odprowadzasz Justynę do sypialni, a następnie przynosisz świeżą pościel Kamilowi. Chwilę rozmawiacie, a następnie żegnając się idziecie spać.


Bierzesz szybki prysznic, a następnie kładziesz się do łóżka. Wtulasz ciało Justyny w swoje i całujesz ją w głowę. Chciałbyś, żeby wszystko się ułożyło. Za niedługo w Waszym życiu pojawi się ta mała istotka i pragniesz, żeby do tego czasu wszystko było w porządku.
-Kochanie.. - słyszysz.
-Tak?
-Ale ta dziewczyna nie jest w ciąży?
-Nie mam pojęcia, skarbie.
-Opowiedz mi wszystko. - odwróciła się w Twoją stronę.
-Byliśmy pod Łodzią. Skłamaliśmy, mówiąc, że mamy do Natana sprawę, ale nie możemy nawiązać z nim kontaktu...
-Po co wy tam pojechaliście?
-Bo chciałem się z nim spotkać i potrzebowałem jego adresu.
-Ale po co ty się z nim chciałeś spotkać? - widzisz jak po jej policzku spływa łza. Ścierasz ją palcem, a następnie całujesz dziewczynę w czoło. - Odpowiedz.
-Chciałem się z nim rozliczyć. - zaciskasz szczękę.
-Ryzykowałeś.
-Wiem. Dlatego pojechałem tam z Kamilem. Śpij już. Jutro trzeba wcześnie wstać.
Na dziesiątą do lekarza.
-Dobranoc.
-Kocham cię, śpij dobrze.
-Ja ciebie też.


*

Zaskoczone? :D
Lubię takie zwroty akcji :D
Czyżby szykowały się jakieś kłopoty?

remember: jeśli jesteś nowa, czeka ankieta na dole strony ;)
empty space.

uwielbiam to zdjęcie Kamila.