Zwycięstwo dwudzieste czwarte.

24.

Wszystko jest takie łatwe i paradoksalne...

Rodzice przyjmującego są w szoku. Znasz już ich ładnych parę lat, ale bałaś się ich reakcji. Nie wiedziałaś, czego mogę się spodziewać.

-Żyjecie? - pyta po chwili Wojtek.

-Jezu, dzieci... Wy tak szybko dorastacie. - mama siatkarza nie kryje łez i mocno Was przytula.

-Mamoo..

-Synu, gratuluję. - męski uścisk panów. - Cieszę się, że będę miał taką synową. 

Jestem z ciebie dumny.

-Dziękujemy. A teraz wybaczcie. - Włodarczyk ciągnie Cię ku wyjściu z domu.

-Ej.. Ale jak to?

-Będziemy niedługo! - krzyczy jeszcze na wyjściu.

-Gdzie ty mnie ciągniesz? - pytasz ze śmiechem.

-Jako przyszła pani Włodarczyk muszę pokazać Cię światu, prawda? Spacerek po mieście musi być.

W Andrychowie spędzacie jeszcze dzień. Następnego już jedziecie do Kęt, gdzie drzwi otwiera 

Wam zaspana Marta.

-Haloo.. ludzie. Noc jest. - mamrocze.

-Zabalowało się?

-Nie.

-Niee.. wcale. - Wojtek się z nią droczy.

-Rodziców nie ma? - dziwisz się.

-Mama na zakupach, a tata w ogrodzie. Coś tam naprawia.

-To ja zajrzę na tył. - mówi Włodarczyk i ulatnia się.

-Jak w Bełchatowie? - pyta nastolatka robiąc kawę.

-Dobrze. Po zakończeniu sezonu emocje jeszcze nie opadły.

-Muzaj dalej jest z tą lasią?

-Marta.. Proszę cię. - błagasz.

-No co. - wzrusza ramionami. - Co ja ci poradzę na to, że mi się podoba?

-To musi ci się od podobać. - śmiejesz się.

-Niby dlaczego?

-Bo zamierza założyć z Karoliną rodzinę. - ładnie to określasz.

-Zaciążył ją?! - typowe nastoletnie zwroty.

-Marta. To już się zamienia w jakąś twoją obsesję.

-Nie rób ze mnie hotki!

-Nie muszę. Jesteś nią. - przytulasz siostrę.

-Dzięki. Naprawdę.

Wizyta w domu rodziny mija Wam jak zwykle świetnej atmosferze.
Rodzicie mówią, że szczerze, to podejrzewali coś o Waszych planach. Cieszą się bardzo.

-Ej.. ale na tym ślubie pewnie też będzie Maciek, nie? - pyta powoli Marta.

-Siostra! Nie żyjesz!

Ostatnim punktem Waszej wycieczki jest mieszkanie Kamila. Kwasowski otwiera Wam w drzwi dosyć.. dziwnym stanie.

-Oj.. jest kacyk. - śmieje się Wojtek i zaciera ręce.

-Co wy tu robicie?

-Umówiliśmy się? Dziś jest środa? Tak?

-Kurwa! Rzeczywiście. - bielski siatkarz patrzy na kalendarz, gdzie dużymi literami jest napisane "Włodarczyki". - Sorry, sorry, ja już to sprzątam.

-Impreza i nas nie zaprosiłeś? Kamilu!

-Wojciechu!

Po kilku minutach było w miarę okej. Usiedliśmy w salonie, Kwasowski zrobił kawę. Pogadaliśmy.

-Dobra, Włodek, przechodź do konkretów, bo widzę, że chcesz coś powiedzieć.

Wojtek patrzy na Ciebie znacząco.

-Nie! Serio?! - wydziera się siatkarz BBTSu.

-Tak.

-Jezusie! Będę wujkiem! - chłopak zaczyna Was przytulać.

-Co?!

-No jak to co? Justyna jest w ciąży, nie?

-Niee... - śmiejesz się.

-To co wy chcieliście mi powiedzieć?

-Pobieramy się.

-Nieee! No żartujecie sobie! Nareszcie! Już wskakuję w garniaczek.

-Kwasu... Ta wczorajsza noc nie wpłynęła na ciebie dobrze..

-Oj tam.

-Ale jest jeszcze coś.. Chciałbym cię o coś prosić.

-Dajesz, Włodi! Dla ciebie wszystko.

-Zostaniesz moim świadkiem?

Kwasowski zamyślił się na chwilę.

-To zależy...

-Warunki?

-Będzie jakaś ładna świadkowa?

-Jeszcze nie wiemy, kogo weźmiemy za świadka.. - uzupełniasz.

-Dobra, mnie już macie.

*

Przepraszam.

Przeprowadzka.

Brak neta.

Humor do kitu.

Szkoła.

Chciałam, żeby pojawił się wczoraj, tak na urodziny Wojtka, ale niestety się nie udało. 

Nawet numer rozdziału, by pasował :D

Widziałyście Karola, Andrzeja i naszego najważniejszego Wojciecha w ddtvn?

WuWu przyćmił wszystkich! *-*

Plus: przepraszam, ale nie będę już informować na blogach. Gdzieś zgubiłam te wszystkie linki. 

Na bloggerze na panelu jest opcja dodawania blogów do obserwacji :) Zapraszam do tego :)

tęczowa.

Zwycięstwo dwudzieste trzecie.

23.

Nawet jeśli już bardzo Ci czegoś brak, 

 musisz wiedzieć, że niebo to własny świat.

Siadacie tuż nad brzegiem Bałtyku. Nic nie mówicie. Cieszycie się tą chwilą. Patrzysz przed siebie,
a po chwili czujesz jak Włodarczyk zaciska swoją dłoń na Twojej. Wtulasz się w niego.

-Jeszcze tylko miesiąc.. - szepczesz.

-Aż miesiąc.

-Spokojnie. Daliśmy radę tyle razy.. Teraz nie damy?

-Damy.. Potem będziesz już tylko moja. Kochanie.. - słyszysz. - Bo wiesz, tak sobie ostatnio myślałem nad wszystkim...

-I do jakiego wniosku doszedłeś?

-Weźmy ślub. - spogląda na Ciebie i delikatnie się uśmiecha.

-Mówisz poważnie?

-Mówię jak najbardziej poważnie. Tysiu, spójrz na to... - mówi, obejmując Cię. - Jesteśmy już razem tak długo.. Kochamy się, już dawno ci się oświadczyłem. Staramy się jeszcze o dziecko..

-Kocham Cię. Tak cholernie cię kocham!
-To kiedy? Przyszły rok?
-Najlepiej. - zgadzasz się. - Musi to być ciepły miesiąc, ale nie gorąco. W nazwie musi być "r".
Włodarczyk zaczyna się śmiać.
-Przesądna. - całuje Cię w policzek. - Zbieramy się? Dochodzi w pół do drugiej.
-Tak, tak. Nie możesz się spóźnić.


Zajęliście ostatnie miejsca w autokarze. Właśnie Twoja głowa spoczywa na kolanach przyjmującego, a ten bawi się kosmykami Twoich włosów. Nikt o Waszych planach nie wie. I na razie nie macie zamiaru nikomu mówić. Spokojnie docieracie do Bełchatowa, skąd od razu jedziecie do Waszego mieszkania.
-Kocham cię. - słyszysz jeszcze przed snem.
Zasypiasz.


WOJCIECHU JULIANIE WŁODARCZYKU...


Za chwilę będę. - odczytujesz smsa. Uśmiechasz się delikatnie sam do siebie, a następnie wracasz do ćwiczeń. Jesteś już na siłowni sam. Kiedy właśnie w radiu kończy się piosenka Coldplay, do pomieszczenia wchodzi Justyna. Witasz się z nią buziakiem, a potem kładziesz się na ławeczce do ćwiczeń. Opowiadacie sobie nawzajem jak minął Wam dzień.
-Możesz przestać? - zaczynasz się śmiać, kiedy widzisz jak dziewczyna wyciąga z torby pudełko z ciastkami.
-Nie, ale powiem ci coś, kochanie. Nie dostaniesz.
-Ej!
Jasińska podchodzi do Ciebie i siada na Twoim brzuchu.
-Może chociaż jedno malutkie ciasteczko?
-Niestety. - kładzie dłonie na Twoim torsie. - Musisz dbać o linię.
Po chwili sięga po małe hantle, całując Cię przy tym w usta. Podnosi przedmiot, a Ty łaskoczesz ją po bokach. Śmiejecie się. Uwielbiasz takie momenty, gdy możecie nacieszyć się sobą.
-Jakie plany na dziś? Jutro oboje mamy wolne...
-Pojedźmy do Łodzi. Muszę w końcu kupić jakąś sukienkę na ślub Moniki i Pawła.
-Plus kino? - pytasz.
-Jest coś ciekawego?
-Zawsze coś ciekawego się znajdzie.


Sezon zakończył się dla Was pomyślnie. Złoto. Wygraną świętujecie przez kilka dni. Później krótki odpoczynek i reprezentacja. Nie dostajesz powołania, ale w sumie nie przeszkadza Ci to. Możesz odpocząć, spędzić czas z Justyną.
Ślub Zatorskiego zbliża się wielkimi krokami. Zaplanowany jest na przerwę między końcem zgrupowanie a rozpoczęciem Ligi Światowej. Czy jest to mądre posunięcie? Nie patrzysz na to. Początkiem maja wyjeżdżacie z Jasińską na południe. Postanawiacie poinformować swoich rodziców o Waszych planach, a następnie pojechać do Kwasowskiego. Pakujecie kilka rzeczy do torby i w poniedziałek rano pojawiacie się w Andrychowie.
-Mamo... - wzdychasz, kiedy rodzicielka nie chcę wypuścić Cię z objęć.
-Muszę się tobą nacieszyć, Wojtuś. Tak rzadko przyjeżdżacie.
-Aniu.. - wtrącił się Twój tata. - Zostaw chłopaka. Nie wyjeżdża przecież za pięć minut.
-Mam nadzieję! - spojrzała na nas.
-Spokojnie. Kochanie. chodźmy zostawimy torby i wrócimy za chwilę.


-Jak im powiemy? - pytasz na górze.
-Może prosto z mostu? - dziewczyna poprawia kołnierzyk Twojej koszuli. - Myślę, że tak będzie najlepiej. Bez owijania w bawełnę.
-Jesteś najlepsza, że ze mną wytrzymujesz. - skradasz jej buziaka. Już się nie mogę doczekać tego dnia. A potem Juliana.
-Spokojnie.. Mamy czas..
-A może już..? - kładziesz dłonie pod jej koszulką.
-Niestety, zmartwię cię.
-Robiłaś test po ostatnim razie?
-Tak.
-Kochani. - Twoja mama weszła do pokoju, a Ty od razu zabrałeś ręce spod ubrania
dziewczyny. - Obiad.
-Już idziemy.


JUSTYNO JASIŃSKA...


W spokoju jecie posiłek. Cały czas mija Wam w przyjaznej atmosferze. Po jedzeniu, posprzątaniu i wszystkich innych bzdetach, postanawiacie przekazać rodzicom informację. Wstajecie i z uśmiechem na ustach, Wojtek Cię obejmuję.
-Chcielibyśmy wam coś powiedzieć. - zaczyna siatkarz.
-Jesteś w ciąży?!
-Nieee..
-Zamierzamy się pobrać.



*

Tyle, wiem mało, ale rozdział pisany na szybko
z powodu braku czasu.
1. szkoła.
2. powrót części rodzinki zza granicy
3. jesienna deprecha, która chyba i mnie dopadła
4. szkoła x2
5. korespondent sportowy, którym zostałam = pisanie
artykułów na serwis
6. zakochałam się. fuck!

postaram się następny szybciej.
a teraz możecie mnie zabić :p


dobranoc :*
tęczowa.

Zwycięstwo dwudzieste drugie.

22.

Nic z tego nie będzie...

pół roku później...

-Na pewno wzięłaś wszystko? - pyta spanikowany przyjmujący, biegając po pokoju.

-Kochanie. Wracam wieczorem.

-No, ale wiesz...

-Pojedziesz ze mną?

-Oczywiście, że pojadę. - przytula Cię.

W tym momencie do Waszej sypialni wchodzi nie kto inny jak Karol.

-Kłos?! Co ty tu robisz? - pytasz zdezorientowana.

-Otwarte było.. A że nie słyszycie dzwonka, no to sam wszedłem. - rozgląda się po pomieszczeniu. - Gdzieś jedziecie?

-Tak, na wakacje. - Wojtek klepie przyjaciela po ramieniu.

-Pytam serio.

-Jadę do szpitala, Kłosik. - tłumaczysz mu.

-Co?! Jakiego szpitala?!

-Na taki mały zabieg. Wracam wieczorem, spokojnie.

-Ale jaki zabieg?! - środkowy blednieje. - Te wszystkie strzykawki, kroplówki, białe ściany.. Boże, Justyna, jesteś na coś chora?!

-Wdech.. Wydech.. Karol spokojnie. Nic mi nie jest. Jestem zdrowa. Po prostu.. - nie wiesz jak mu powiedzieć.

-Po prostu staramy się o dziecko, a że nam nie wychodzi, musimy zrobić badania i Justyna musi przejść mały zabieg. Tyle. - tłumaczy Włodarczyk widząc Twoje zakłopotanie, a następnie Cię obejmuje.

-Oo!! Małe Wojtusie i Justynki! Jak słodko!

-Justyna Jasińska. - woła pielęgniarka wychodząc z gabinetu.

Wstajesz, a Wojtek Cię przytula.

-Będę tu czekał. 

-Wrócę niedługo. - całujesz go szybko i udajesz się za pielęgniarką.

Pół godziny później jesteś już w małej jasnej sali. Wojtek siedzi obok Ciebie i wypytuje o szczegóły.

-I teraz co? Uda się? - widzisz w jego oczach smutek.

-Nie wiem, kochanie. Musimy dokończyć badania, żeby wykluczyć bezpłodność.

-Skarbie.. Ostatnio tak myślałem.. Jeśli się nie uda.. to nic.

-Nie możesz tak mówić. Uda się. Jestem tego pewna.

-Kocham cię.

Nagle słyszysz dźwięk swojego telefonu. Sms. Karol.. I jak? I jak? Mów szybko!

Dzwonisz do niego.

-Wszystko w porządku, Karolku. - uśmiechasz się delikatnie.

-Taaak?! To dobrze. Wiesz jak się martwiłem?

-Domyślałam się.

-Dobra, w takim razie nie przeszkadzam, odpoczywaj sobie, a wieczorem wracaj do domu. Powiedz jeszcze Władkowi, żeby wpadł na fifę jak będzie miał czas, bo nawet na treningu nie pogadamy. Tak do ciebie szybko leci.

-Widzisz. Tak mnie kocha. - puszczasz oczko przyjmującemu.

-Powtarza to na okrągło. - śmieje się środkowy. - Dobra, Olka mnie woła. Idę. Kuruj się tam.

-Dzięki, do zobaczenia. - rozłączasz się. - Jak będziesz miał czas, to Karollo zaprasza na fifę, bo już nawet na treningach nie gadacie, tak do mnie "pędzisz". - robisz w powietrzu znak cudzysłowu.

-A tam fifa. I tak wygrywam. Po trzynastej dostaniesz wypis. Rozmawiałem w lekarzem.

Patrzysz na zegar. Jedenasta czterdzieści pięć.
-Jak się czujesz? - pyta chłopak.
-Jestem zmęczona.
-Przyjedziemy do domu to idziemy spać.
-Na którą jutro trening?
-Dopiero na dziesiątą. Spokojnie możemy pospać.


WOJCIECHU JULIANIE WŁODARCZYKU...

Justyna zasnęła. Siedzisz w kuchni, a w rękach trzymasz kubek z kawą. Za chwilę ma przyjechać Wrona. I rzeczywiście, po piętnastu minutach stoicie ze środkowym na balkonie. Ciepłe marcowe podmuchy powietrza otulają Was. Dziękujesz Bogu, że masz takich przyjaciół jak Andrzej, Karol, czy inni koledzy z drużyny. Wiesz, że nigdy nie będziesz sam z problemami.
-Boję się. - mówisz, patrząc się gdzieś przed siebie,
-Czego?

-Że się nam nie uda. Że nigdy nie będziemy mieć z Justyną dziecka.
-Wojtek, nie możesz od samego początku zakładać najgorszego..
-Wrona, staramy się już dwa lata...
-Teraz Tyśka jest po tym zabiegu, więc już będzie z górki...
-Dzień dobry, panowie. - słyszycie za sobą.
-Kochanie, dlaczego ty nie śpisz?
-Nie dam rady.
-Połóż się. Musisz wypocząć.
-Skarbie, nie martw się o mnie. Chodźcie, zrobię jakąś kolację.


Już po pół godzinie jecie w trójkę kolację, a później dziękując, Andrzej wychodzi z Waszego mieszkania. Następnego dnia macie wyruszyć do Gdańska na mecz. Z chłopakami namawiacie Jasińską, by pojechała z Wami. O dziwo, dziewczyna się zgadza. Wstajecie wcześnie rano, jecie szybkie śniadanie, a następnie, biorąc walizki, jedziecie pod Energię.
Godzina siódma rano - obieracie kierunek Gdańsk. Tradycyjnie, w autobusie siadasz z Jasińską na jednych z ostatnich miejsc. Od razu zakładasz słuchawki, a dziewczyna wtula się w Ciebie.
-Dobranoc, kochanie. - szepczesz i całujesz ją w głowę.
Czeka Was czterogodzinna podroż...


JUSTYNO JASIŃSKA...


Pokój z widokiem na morze. Odwracasz się i patrzysz na Wojtka.
-Mamy dwie godziny wolnego. Możemy iść na spacer. - mówi, wyciągając z walizki strój na mecz.
Uśmiechasz się. Ten dzień wyjątkowo dobrze się zaczął. Zegar wskazuje jedenastą trzydzieści.
O czternastej chłopaki muszę zbierać się już na halę.
-Widzę, że to tak kusząca propozycja, że musisz ją dokładnie przemyśleć... - śmieje się siatkarz, siadając obok ubrań.
Podchodzisz do niego i siadasz mu na kolanach.
-Dziękuję. - mówisz.
-Za co?
-Za to, że jesteś.


*

bum! ;oo
no i co? no i nic.
rozdział w sumie.. taki przejściowy.. od połowy.
może mi podsuniecie jakiś pomysł, co do dalszej historii? :(


Skra wygrała pierwszy mecz nowego sezonu!
Brawo, Chłopcy! :D
.
.
.

cśś.. przecież to tylko Włodi :D

pozdrawiam.
tęczowa.