Zwycięstwo czterdzieste drugie: epilog.

Miłość cierpliwa jest, 

łaskawa jest.

Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku,

nie unosi się pychą, nie jest bezwstydna,

nie szuka swego, nie unosi się gniewem,

nie pamięta złego;

nie cieszy się niesprawiedliwością,

lecz współweseli się z prawdą.

Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy,

we wszystkim pokłada nadzieję,

wszystko przetrzyma.

Miłość nigdy nie ustaje...

Było idealnie. Kto nie chciałby takiego życia? Dwoje kochających się ludzi, którzy oddaliby wszystko za drugie; długo wyczekiwane dziecko, którego śmiech sprawia, że każdy nowy dzień staje się lepszy; po prostu obecność tej drugiej duszy.

On kochał ją. Ona kochała jego. Nie wiedzieli co to kryzys w związku. Czerpali z życia pełnymi garściami. 

Co by było gdyby nie pojechała na ten mecz MKSu? Zapewne nie poznaliby się, nie zakochali w sobie, nie mieli wspaniałego syna i teraz nie siedziałaby w Jego objęciach z małym Julkiem na rękach.

-Dziękuje. - słyszy jego szept. - Dziękuję za to, że wtedy w Andrychowie dałaś mi szansę, za to, że jestem teraz tym, kim jestem, bo to głównie twoja zasługa. I za niego.

Jednak gdy zbyt długo jest idealnie, wiadomo, że niedługo nadejdzie burza. Ta burza nadeszła, gdy Julian skończył dwa lata.

-Potrzebna krew. - powiedział poważnie lekarz.

-Oddam ile będzie trzeba. - powiedziała Justyna kurczowo ściskając dłoń Wojtka.

-Państwo, jako rodzice, są potencjalnymi dawcami. Zrobimy państwu zaraz badania.

-Boże.. - westchnął siatkarz siadając na plastikowym krzesełku pod gabinetem zabiegowym. - Po co nam go dałeś, skoro chcesz nam go teraz odebrać...

Właśnie rozgrywał się ich dramat.. ich własne piekło. W głowach kotłowały się tysiące myśli, serca rozdzierały na pół, dusze jakby wyszły i poszły się przejść. To co się teraz działo było paradoksalne.

Ale przecież miłość przetrzyma wszystko...

Przecież potrafimy kochać i marzyć.

Przecież dlatego jesteśmy zwycięzcami!

Wojtek został dawcą. Transfuzja została dokonana niemal natychmiast. I to dzięki szybkiej interwencji udało się.

Dwa lata później...

Wojciechu Julianie Włodarczyku...

Czujesz pociągnięcie kołdrą, jednak wizja dalszego snu jest tak bardzo przekonująca, że nie podnosisz nawet powieki. Wiesz, że to Julek. Słyszysz jak wdrapuje się po chwili na łóżko i klepie Cię w nagie ramię. Nadal nie reagujesz. Butelka, trzymana wcześniej przez czterolatka znajduje swoje miejsce na półce obok. Syn usadawia się na Twojej klatce piersiowej 

i lekko Cię szturcha.

-Tato...

-Hm?

-Kocham cię. - słyszysz i czujesz na swoim policzku

małe usta syna.

Jesteś spełniony.

* 

I ja też jestem spełniona.

Poryczałam się przy pisaniu tego.

Ten epilog miał wyglądać nieco inaczej, ale jestem z tego opowiadania cholernie, 

cholernie dumna! Pierwsze, które wyglądało tak, jak chciałam.

Pragnę Wam wszystkim, bez wyjątku, podziękować!

Podziękować za 47598 wyświetleń, 16 obserwatorów, 210 komentarzy (na screenie 420, bo tyle naprawdę jest, tylko na każdy odpisałam, więc 210 Waszych), za ankiety, za wszystko!

Dziękuję, że po prostu byłyście!

Teraz, jeśli oczywiście mogę, proszę, aby każdy kto tu wchodził napisał chociaż krótkie "byłam, czytałam". Chciałabym zobaczyć ile Was tak naprawdę było :)

Długie wypowiedzi mile widziane.

Cytując Andrzeja: nie mówię żegnam, mówię do zobaczenia :)

Dalej jestem aktywna na Czauderze i Kwasie. I jak pewnie parę osób wie, że za pewien czas startuję z nowym Wojtkiem, którego znajdziecie tu: KLIK!

Nie przestraszcie się, bo nic tam nie jest zrobione. Nie ma żadnego szablonu, nic, Tytuł pewnie też ulegnie zmianie. Po prostu zaklepałam link i chciałam, żebyście go miały tu i już o nim wiedziały :)

Więc...

DZIĘKUJĘ!

empty space.