Zwycięstwo dwudzieste drugie.

22.

Nic z tego nie będzie...

pół roku później...

-Na pewno wzięłaś wszystko? - pyta spanikowany przyjmujący, biegając po pokoju.

-Kochanie. Wracam wieczorem.

-No, ale wiesz...

-Pojedziesz ze mną?

-Oczywiście, że pojadę. - przytula Cię.

W tym momencie do Waszej sypialni wchodzi nie kto inny jak Karol.

-Kłos?! Co ty tu robisz? - pytasz zdezorientowana.

-Otwarte było.. A że nie słyszycie dzwonka, no to sam wszedłem. - rozgląda się po pomieszczeniu. - Gdzieś jedziecie?

-Tak, na wakacje. - Wojtek klepie przyjaciela po ramieniu.

-Pytam serio.

-Jadę do szpitala, Kłosik. - tłumaczysz mu.

-Co?! Jakiego szpitala?!

-Na taki mały zabieg. Wracam wieczorem, spokojnie.

-Ale jaki zabieg?! - środkowy blednieje. - Te wszystkie strzykawki, kroplówki, białe ściany.. Boże, Justyna, jesteś na coś chora?!

-Wdech.. Wydech.. Karol spokojnie. Nic mi nie jest. Jestem zdrowa. Po prostu.. - nie wiesz jak mu powiedzieć.

-Po prostu staramy się o dziecko, a że nam nie wychodzi, musimy zrobić badania i Justyna musi przejść mały zabieg. Tyle. - tłumaczy Włodarczyk widząc Twoje zakłopotanie, a następnie Cię obejmuje.

-Oo!! Małe Wojtusie i Justynki! Jak słodko!

-Justyna Jasińska. - woła pielęgniarka wychodząc z gabinetu.

Wstajesz, a Wojtek Cię przytula.

-Będę tu czekał. 

-Wrócę niedługo. - całujesz go szybko i udajesz się za pielęgniarką.

Pół godziny później jesteś już w małej jasnej sali. Wojtek siedzi obok Ciebie i wypytuje o szczegóły.

-I teraz co? Uda się? - widzisz w jego oczach smutek.

-Nie wiem, kochanie. Musimy dokończyć badania, żeby wykluczyć bezpłodność.

-Skarbie.. Ostatnio tak myślałem.. Jeśli się nie uda.. to nic.

-Nie możesz tak mówić. Uda się. Jestem tego pewna.

-Kocham cię.

Nagle słyszysz dźwięk swojego telefonu. Sms. Karol.. I jak? I jak? Mów szybko!

Dzwonisz do niego.

-Wszystko w porządku, Karolku. - uśmiechasz się delikatnie.

-Taaak?! To dobrze. Wiesz jak się martwiłem?

-Domyślałam się.

-Dobra, w takim razie nie przeszkadzam, odpoczywaj sobie, a wieczorem wracaj do domu. Powiedz jeszcze Władkowi, żeby wpadł na fifę jak będzie miał czas, bo nawet na treningu nie pogadamy. Tak do ciebie szybko leci.

-Widzisz. Tak mnie kocha. - puszczasz oczko przyjmującemu.

-Powtarza to na okrągło. - śmieje się środkowy. - Dobra, Olka mnie woła. Idę. Kuruj się tam.

-Dzięki, do zobaczenia. - rozłączasz się. - Jak będziesz miał czas, to Karollo zaprasza na fifę, bo już nawet na treningach nie gadacie, tak do mnie "pędzisz". - robisz w powietrzu znak cudzysłowu.

-A tam fifa. I tak wygrywam. Po trzynastej dostaniesz wypis. Rozmawiałem w lekarzem.

Patrzysz na zegar. Jedenasta czterdzieści pięć.
-Jak się czujesz? - pyta chłopak.
-Jestem zmęczona.
-Przyjedziemy do domu to idziemy spać.
-Na którą jutro trening?
-Dopiero na dziesiątą. Spokojnie możemy pospać.


WOJCIECHU JULIANIE WŁODARCZYKU...

Justyna zasnęła. Siedzisz w kuchni, a w rękach trzymasz kubek z kawą. Za chwilę ma przyjechać Wrona. I rzeczywiście, po piętnastu minutach stoicie ze środkowym na balkonie. Ciepłe marcowe podmuchy powietrza otulają Was. Dziękujesz Bogu, że masz takich przyjaciół jak Andrzej, Karol, czy inni koledzy z drużyny. Wiesz, że nigdy nie będziesz sam z problemami.
-Boję się. - mówisz, patrząc się gdzieś przed siebie,
-Czego?

-Że się nam nie uda. Że nigdy nie będziemy mieć z Justyną dziecka.
-Wojtek, nie możesz od samego początku zakładać najgorszego..
-Wrona, staramy się już dwa lata...
-Teraz Tyśka jest po tym zabiegu, więc już będzie z górki...
-Dzień dobry, panowie. - słyszycie za sobą.
-Kochanie, dlaczego ty nie śpisz?
-Nie dam rady.
-Połóż się. Musisz wypocząć.
-Skarbie, nie martw się o mnie. Chodźcie, zrobię jakąś kolację.


Już po pół godzinie jecie w trójkę kolację, a później dziękując, Andrzej wychodzi z Waszego mieszkania. Następnego dnia macie wyruszyć do Gdańska na mecz. Z chłopakami namawiacie Jasińską, by pojechała z Wami. O dziwo, dziewczyna się zgadza. Wstajecie wcześnie rano, jecie szybkie śniadanie, a następnie, biorąc walizki, jedziecie pod Energię.
Godzina siódma rano - obieracie kierunek Gdańsk. Tradycyjnie, w autobusie siadasz z Jasińską na jednych z ostatnich miejsc. Od razu zakładasz słuchawki, a dziewczyna wtula się w Ciebie.
-Dobranoc, kochanie. - szepczesz i całujesz ją w głowę.
Czeka Was czterogodzinna podroż...


JUSTYNO JASIŃSKA...


Pokój z widokiem na morze. Odwracasz się i patrzysz na Wojtka.
-Mamy dwie godziny wolnego. Możemy iść na spacer. - mówi, wyciągając z walizki strój na mecz.
Uśmiechasz się. Ten dzień wyjątkowo dobrze się zaczął. Zegar wskazuje jedenastą trzydzieści.
O czternastej chłopaki muszę zbierać się już na halę.
-Widzę, że to tak kusząca propozycja, że musisz ją dokładnie przemyśleć... - śmieje się siatkarz, siadając obok ubrań.
Podchodzisz do niego i siadasz mu na kolanach.
-Dziękuję. - mówisz.
-Za co?
-Za to, że jesteś.


*

bum! ;oo
no i co? no i nic.
rozdział w sumie.. taki przejściowy.. od połowy.
może mi podsuniecie jakiś pomysł, co do dalszej historii? :(


Skra wygrała pierwszy mecz nowego sezonu!
Brawo, Chłopcy! :D
.
.
.

cśś.. przecież to tylko Włodi :D

pozdrawiam.
tęczowa.