Zwycięstwo szóste.

6.

Budzisz mnie pocałunkiem...

-Chciałbym, żeby nasz syn miał na imię Julian. - mówi zaraz po przebudzeniu

wpatrując się w sufit.

-Nie zapędziłeś się przypadkiem? - pytasz ze zdziwieniem przytulona do jego ramienia.

-Nie. Coraz częściej myślę o naszej przyszłości. Jak to będzie. Ślub. Dziecko.

-Och, panie Włodarczyk.. Ależ pan jest romantyczny.

-No ale popatrz jak to będzie ładnie brzmiało... Justyna Włodarczyk. Pięknie!

-Będzie prawdopodobieństwo, że nie zmieszczę się z imieniem i nazwiskiem

w rubrykach w urzędach.

-E tam zaraz. No ale wracając do tego Juliana.. Podoba ci się? - patrzy na Ciebie.

-Po tatusiu?

-No ba! Jasne, że tak. Ale w sumie to po dziadku. Pradziadku!

-Julian Włodarczyk... A jak na drugie?

-Może Wojciech? Będzie Wojciech Julian Włodarczyk i Julian Wojciech Włodarczyk.

-Nie przesadzajmy, co?

-Gdzie przesadzamy..?

-Kiedy ty to dziecko planujesz?

-Może byśmy już zaczęli? Wiesz, trening czyni mistrza. - obejmuje twoje ciało i zaczyna składać pocałunki najpierw na Twojej szyi, a potem coraz niżej.

-Włodi... - zaczynasz.

-Hm?

-Kochanie, nie teraz.

-Trzeba dbać o przyrost naturalny, nieprawdaż? - pyta.

-Prawdaż, prawdaż, aczkolwiek wstawaj już.

-Nie mam dziś przecież treningu.

-Wojtek..

-No dobra, już.

WOJCIECHU JULIANIE WŁODARCZYKU...

-Żyjesz? - pyta cię Conte następnego dnia na treningu.

-Teraz jest okej, wczoraj było gorzej. - odpowiadasz mu. - Dobra, lecę. Justyna po mnie przyjechała, bo obiecałem jej, że pojedziemy po jakieś tam rzeczy do jej pracy. Do jutra w takim razie. Na razie Miguel!

-Siema!

Otwierasz z rozmachem drzwi Energii i uderza Cię chłodne październikowe powietrze. Szukasz na parkingu czarnej Kii Rio. Dostrzegasz po chwili ciemne średniej długości włosy swojej kobiety.

-No ile można ci machać? - pyta retorycznie.

-Też się cieszę, że cię widzę, kochanie. - całujesz jej policzek. - Jedziemy?

-Tak jest! Kierunek Łódź! Tam coś zjemy od razu.

-Oczywiście szefowo.

Po obiedzie w Manufakturze, wybieracie się do sklepów sportowych. Justyna pracuje w studiu fitness i jest trenerem personalnym. Robicie zakupy i jedziecie do Bełchatowa.

-Pojutrze Kęty i Andrychów. Pamiętasz? - pyta Cię dziewczyna.

-Co?

-Wszystkich Świętych..

Kompletnie zapomniałeś o święcie. Przez te treningi w kratkę jesteś całkowicie rozkojarzony.

-Przepraszam, całkowicie zapomniałem. O której wyjeżdżamy?

-Koło ósmej, dziewiątej. Najpierw do mnie, możemy?

-Jasne, jasne. - pocierasz twarz ręką ze zmęczenia.

-Zaraz będziemy. - Justyna wskazuje zieloną tabliczkę z napisem 'Bełchatów'.

JUSTYNO JASIŃSKA...

Mija tydzień. Jeden, drugi, trzeci... Rozpoczyna się grudzień. Nadchodzą Mikołajki. Kupiłaś mu jego ulubione perfumy. Kilka minut po dziewiętnastej słyszysz zgrzyt kluczy w zamku. Wychylasz się lekko z kuchni, ale nic nie widzisz.

-Ho ho ho! Czy są tu jakieś grzeczne dzieci? - słowa dobiegają do Twoich uszu.

Widzisz przed sobą przyjmującego.. a, nie, to święty Mikołaj... przebrany w czerwony strój, z pełnym workiem na ramieniu w tym samym kolorze.

-Oczywiście, że są. - podchodzisz do 'pseudo Mikołaja' i splatając palce na jego szyi oraz wspinając się na palcach, składasz delikatny pocałunek na jego ustach.

-Nie wiem czy pani Mikołajowa będzie zadowolona, że tak bezkarnie całujesz jej męża, ale możesz
jeszcze raz.

Powtarzasz czynność, a Włodarczyk, to znaczy święty Mikołaj, angażuje się w zaistniałą sytuację.

-Może najpierw zjemy? - pytasz między pocałunkami.

-No dooobra.

Po ciekawie spędzonej nocy budzą cię składane na Twojej szyi pocałunki. Przytulasz się do Włodarczyka, by nie utracić ciepła. Jego ciało jest wręcz gorące. Otacza Cię ramieniem.

-Może pora wstawać? - szepcze.

-Nie... Jeszcze minutkę..

-Jest ósma.

-Na którą trening? - mamroczesz do ramienia Wojtka.

-Dziesiątą, ale idziesz dziś ze mną, więc budzę wcześniej.

-Co...? Nie mam siły...

-Jakoś w nocy miałaś. - droczy się z Tobą.

-Wojtuś.. Zrobię pyszną kolację.

-Nie. Dziś idziesz ze mną. Chociaż kolację możesz zrobić.

Wstajesz, ubierasz koszulkę z numerem '12' i charakterystycznym nazwiskiem na plecach. Udajesz się do łazienki, gdzie bierzesz szybki prysznic, zakładasz ubrania, a włosy splatasz w luźnego kłosa. Idziesz do kuchni, gdzie siatkarz parzy kawę.

-Łazienka wolna. - klepiesz przyjmującego po lewej łopatce.

Syczy z bólu.

-Co się stało? - pytasz przerażona. - Przecież to nie było mocno.

Podnosisz koszulkę siatkarza, lecz nie widzisz nic i musi ją ściągnąć. Nagle zauważasz ranę o długości około piętnastu centymetrów i kilka mniejszych zadrapań. Uśmiechasz się pod nosem. Wasze nocne przygody chyba za mocno zadziałały na ciało chłopaka.

-Wojtuś... przepraszam cię. - mówisz ze śmiechem.

-Za co?

-Za to. - zrobiłaś zdjęcie, a następnie pokazałaś mu je.

-No przecież nic się nie stało. - śmieje się. - Widzę, że bardzo ci się podobało i musiałaś na czymś się wyładować, a że to były moje plecy...

*

do napisania!

Tęczowa.

1.50 - Ee.. ja tylko tam młodo wyglądam.

Padłam! :D